Buddyzm uważa seks za naturalną część ludzkiego życia, wskazuje jednak również, że jego korzenie tkwią w pożądaniu. Buddyzm jest ścieżką transformacji pożądania, od praktykujących oczekuje się więc z czasem mniejszego zaabsorbowania seksem. W tradycyjnym kulturach buddyjskich ci, których chcieli uczynić praktykę głównym zajęciem w swoim życiu, stawali się mnichami lub mniszkami, co w tradycyjnym społeczeństwach było zresztą jedyną alternatywą dla życia rodzinnego.
Jednak we współczesnych społeczeństwach zachodnich przed ludźmi staje bogaty wybór ról życiowych i społecznych. Właśnie ze względu na te odmienne warunki Przyjaciele Zachodniej Wspólnoty Buddyjskiej są buddyjską wspólnotą zorganizowaną według nowego wzorca. Jej spoiwem jest wspólne zaangażowanie w buddyzm, nie stawia ona natomiast praktykującym wymogów co do przyjętego stylu życia. Osoby praktykujące z „Przyjaciółmi” usiłują dokonać transformacji swej osobowości w warunkach, jakich przyszło im żyć, nie są natomiast z racji takiego czy innego stylu życia całkowicie wyłączeni z praktyki buddyjskiej. Wśród członków Wspólnoty są osoby żonate, rodzice, osoby bez partnerów, żyjące w celibacie, o różnych orientacjach seksualnych. Żadnej z tych opcji nie uważa się samą w sobie za lepszą niż inne; dla wszystkich obowiązują te same zasady etyczne i duchowe.
Dla większości stopniowe zmierzanie w kierunku celibatu jest bardziej realistyczną opcją niż jego natychmiastowe przyjęcie, ponieważ taki krok powinien wypływać z chęci pogłębienia praktyki i powinien być podejmowany jedynie przez osoby szczęśliwe – i nie inaczej – oraz wystarczająco dobrze znające swój umysł.
Zniesienie podziału między mnichami a świeckimi praktykującymi
Sangharakszita podkreśla, że Pójście po Schronienie do Trzech Klejnotów nie jest aktem jednorazowym. Przypomina ono bardziej obieranie raz po raz kursu na jakiś cel niż natychmiastowe dotarcie do niego. Życie duchowe jest tożsame z pójściem po Schronienie na coraz to głębszych poziomach, których Sangharakszita wyróżnia kilka – od kulturowego aż po absolutne. Niezależnie od osiągniętego poziomu, zawsze czeka nas kolejny krok w transformacji naszych działań, myśli i wartości, tak by miały one w sobie coraz mniej ze światowych ambicji, a coraz więcej z ideałów, które ucieleśniają Budda, Dharma oraz Sangha.
W wielu kulturach Azji istnieje we wspólnocie buddyjskiej (czyli sandze) podział na mnichów – uważanych za „prawdziwych” buddystów, których głównym zajęciem w życiu jest praktyka, a ludzi świeckich – uznawanych za buddystów „na pół etatu”. W niektórych krajach życie religijne tych ostatnich sprowadza się wręcz do usługiwania mnichom. Pomimo to, wszyscy buddyści muszą stawić czoła tym samym duchowym i egzystencjalnym kwestiom, mianowicie takim, jak: śmierć i cierpienie; fakt, że działania ponoszą za sobą określone skutki; konieczność transformacji własnej świadomości. Tak więc wszyscy buddyści – mnisi, jak i świeccy – idą do pewnego stopnia po Schronienie, przed wszystkimi stoi też wyzwanie, by coraz mocniej zaangażować się w ten proces. Z tego powodu Sangharakszita uznał, iż pójście po Schronienie jest w życiu buddysty sprawą pierwszorzędną. Lub też, jak wyraził to w formie aforyzmu: najważniejszy jest nie wybrany styl życia, lecz zaangażowanie w praktykę całym sercem (commitment is primary; lifestyle is secondary).
Założona przez niego w 1968 roku Zachodnia Wspólnota Buddyjska nie jest w związku z tym ani organizacją świecką ani mnisim zakonem. Niektórzy członkowie Wspólnoty mają rodziny, niektórzy żyją w celibacie – zwie ich się anagarikami. Nie wpływa to jednak na status danej osoby, lecz jedynie sygnalizuje różne podejście do praktyki. Zachodnia Wspólnota Buddyjska można nazwać sanghązjednoczoną, jeśli rozumiemy przez to, że składają się na nią kobiety oraz mężczyźni, ludzie z różnych krajów i kultur, jak i ludzie żyjący życiem duchowe na najrozmaitsze sposoby.
Nie oznacza to jednak, że każdy styl życia sprzyja praktyce duchowej w jednakowym stopniu. Sangharakszita uważa proste życie w celibacie – ograniczające przywiązanie do dóbr materialnych oraz pożądanie seksualne – za ideał, do zrealizowania którego wszyscy buddyści powinni aktywnie zdążać. Podobnie i w sandze naturalnie wykształca się hierarchia oparta na doświadczeniu i zaangażowaniu.