Sangharakszitę zapytano kiedyś, które aspekty jego nauczania okażą się według niego najważniejsze dla rozwóju buddyzmu na Zachodzie. Na pierwszym miejscu wymienił on przywrócenie aktowi Pójścia po Schronienie należnej mu wagi (omówiliśmy je w innym miejscu), po czym dodał następujące cztery tematy:
Przyjaźń Duchowa czyli Kalyana Mitrata
Buddyzm zaistniał i rozprzestrzenił się na Zachodzie głównie poprzez książki, koncepcje, sztukę krajów buddyjskich oraz praktykę medytacji. Sangharakszita przywiązuje jednak także ogromną wagę do komunikacji międzyludzkiej i przyjaźni, które czasem traktuje się w kręgach buddyjskich po macoszemu. Co więcej – choć Polski nie dotyczy to jeszcze w takim stopniu jak niektórych krajów Europy Zachodniej – to we współczesnych społeczeństwach obserwuje się coraz większe rozbicie tradycyjnych więzi, wielu ludzi żyje w samotności lub nawet izolacji. Natomiast Sangharakszita podkreśla, że jeśli bierzemy buddyzm na poważnie, to niezbędne nam są szczere i otwarte związki z innymi ludźmi – tymi bardziej doświadczonymi od nas, od których możemy się wiele nauczyć, jak i przyjaźń z praktykującymi znajdującymi się na naszym poziomie. Dają nam one wspaniałą szansę (oczywiście nie jedyną) rozwijania w sobie szczodrości, życzliwości, cierpliwości oraz wyrozumiałości dla innych. Według Sangharakszity przyjaźń powinna być materiałem, z którego „utkana” jest każda sangha buddyjska, a w szczególności stworzona przez niego Wspólnota (Zachodnia Wspólnota Buddyjska) powinna się na niej opierać.
W codziennej praktyce Przyjaciół Zachodniej Wspólnoty Buddyjskiej wiele wysiłku wkłada się w płynną i otwartą komunikację międzyludzką, a jako że zwykle najmocniejsze i najtrwalsze przyjaźnie nawiązują ludzie w ramach tej samej płci (tzn. mężczyźni pomiędzy sobą, a kobiety pomiędzy sobą), to zajęcia we Wspólnocie są często (ale nie zawsze) przeznaczone albo dla samych mężczyzn albo dla kobiet.
Właściwe Zarabianie
Właściwe Zarabianie to element Szlachetnej Ośmiorakiej Ścieżki samego Buddy (jedna z jego nauk), jednak na Wschodzie – gdzie zaangażowani Buddyści to w większości niepracujący mnisi – popadła ona w zapomnienie. Sangharakszita uważa jednak, że kariera, praca i zarabianie pieniędzy są zbyt ważnymi składnikami współczesnego życia, by można je było po prostu pominąć. Buddyści powinni więc poświęcić im więcej uwagi. Źródła Zarabiania powinny być zintegrowane z praktyką buddyjską oraz wspierać ją, a nie być dla niej przeszkodą. Sangha jako całość natomiast powinna się wystrzegać finansowej zależności od niebuddyjskich sponsorów, którzy dyktując swe warunki mogą doprowadzić erozji buddyjskich wartości.
Dlatego uczniowie Sangharakszity za jego namową jeszcze w latach 70-tych zaczęli eksperymentować pracując w grupach oraz zakładać razem firmy. Niektóre z tych firm przetrwały próbę czasu i urosły w siłę. Tego typu działalność, gdzie biznes opiera się na szczodrości, dzieleniu się z innymi, a pracownicy mają wpływ na prowadzenie firmy, jest pionierska wśród buddystów na Zachodzie.
Wejście w Strumień za obecnego życia
W relacjach z życia Buddy napotyka się wiele przypadków ludzi, którzy wysłuchawszy jego nauk osiągają natychmiastowe i dogłębne ich zrozumienie, w ten sposób przełamując pierwsze trzy „więzy” dzielące człowieka od zrozumienia rzeczywistości. Te trzy „więzy” to postrzeganie siebie jako niezmiennej istoty; wątpliwości i niezdecydowanie; oraz traktowanie rytuałów i przestrzeganie reguł moralnych jako celu samego w sobie. Zerwawszy owe trzy „więzy” człowiek „wkracza w strumień”(lub staje się „wkraczającym w strumień”), co oznacza, że jego postęp ku Oświeceniu nie może już zostać zatrzymany.
W swej historii z biegiem czasu buddyzm coraz bardziej zaczął akcentować trudności związane z osiągniecięm takiego wglądu, niektóre tradycje twierdzą, że może to zająć praktykującym kilka żywotów, albo wręcz iż jest to już w naszych czasach niemożliwe. Sangharakszita ma inne podejście – sugeruje on, że każdy, kto praktykuje Dharmę (buddyzm) z poświęceniem, zaangażowaniem i wysiłkiem, jak też ma dobre warunki i czas na praktykę, będzie w stanie w tym jeszcze życiu poczynić spore postępy, lub nawet wkroczyć w strumień. Podkreśla on także, iż taki postęp w sprawnie działającej sandze (społeczności buddyjskiej) nie musi być czymś niezmiernie rzadkim.
Ideał Bodhisattwy
Bodhisattwa, czyli ktoś pragnący osiągnąć Oświecenie dla dobra wszystkich istot, odgrywa pierwszoplanową rolę w buddyzmie mahajany. Ideał Bodhisattwy kładzie szczególny nacisk na współczucie jako nieodzowny składnik buddyjskiej ścieżki. Sangharakszita na ogół opiera się i czerpie z wcześniejszych niż mahajana i bardziej podstawowych nauk Buddy, jednak w przypadku ideału Bodhisattwy uznał on, że stanowi on niezwykle istotną część buddyzmu jako całości. Według niego, mahajana nie wymyśliła ideału Bodhisattwy, lecz jedynie przybrała w odmienną symbolikę i tchnęła nowego ducha w coś, co z natury rzeczy było częścią nauczania Buddy od samego początku. Nie można bowiem sobie wyobrazić Mądrości – używając tego słowa w jego pełnym buddyjskim znaczeniu – bez Współczucia.
Sangharakszita przypomniał więc jedynie, że współczucie jest istotną częścią tej fundamentalnej zasady, jaką jest Pójście po Schronienie. Ideał Bodisatwy to zatem nic innego, jak altruistyczny wymiar Pójście po Schronienie.